Taka SE wyprawka - dzień 7: przez wichrowe wzgórza

Piątek, 2 maja 2014 · dodano: 03.05.2014 | Komentarze 5

Trasa: Zamość - Lublin
Nowe gminy: Nielisz, Rudnik, Żółkiewka, Krzczonów, Jabłonna, Głusk, Lublin.

Od rana bardzo się chmurzyło, a że prognozy mówiły o możliwości rychłego załamania pogody i zimnego frontu z ulewami - ruszyliśmy z Zamościa nieco zniechęceni i pełni obaw. Na szczęście szybko zaczęło się rozchmurzać, w czym z pewnością dopomógł wzmagający się wiatr - a ponieważ jechaliśmy generalnie na NWN, więc dął z N :/ Kawałek za miastem zaczęło się robić faliście i stada włóczących się wioskowych kundli - rzecz niebywała jak do tej pory wycieczki. Bardzo było to uciążliwe, zwłaszcza, że jechaliśmy znów przeważnie po niezbyt dobrych drogach i pod wicher, więc nawet specjalnie nie było jak dawać dyla. Początkowo szosa, mimo tego, że boczna, była bardzo ruchliwa i dopiero za wsią Nielisz zrobiło się luźniej. Mijaliśmy krajobrazy typowe dla Lubelskiej Wyżyny - sioła drewniane, bociany zagnieżdżone, sady kwitnące, wzgórza rzepakowe, panoramy pagórkowate. W Żółkiewce zrobiliśmy krótki postój pod żółkiewkowatym kolorystycznie kościołem - potem był jeszcze jeden, drewniany, ale za to polskokatolicki. Przed Krzczonowem zrobiło się naprawdę pagórkowato, wiatr męczył niemiłosiernie, coraz to się chmurzyło i nawet przez chwilę kropiło - ale za to w rzeczonym Krzczonowie znaleźliśmy obiekt o nazwie "Cafe Las Vegas". Zamarzyła nam się kawka - niestety - po wejściu do środka okazało się, że są tam gołe ściany, dwóch miejscowych złotomłodzianów przy piwie i ze trzy krzesła, stolików brak, za to był czajnik elektryczny. I tyle ;> Kawy więc nie popilim. Największe pagórki nastąpiły przed wsią Chmiel - kawałek drogi biegł przez dorodny las z rezerwatem, a bardziej nawet niż ów rezerwat cieszył fakt, że las nieco osłabiał siłę wiatru. A od Chmiela zaczął się wreszcie długi zjazd w kierunku Lublina. Przed Czerniejowem postanowiliśmy wjechać do miasta bocznym wlotem - wlot okazał się blisko czterema kilometrami koszmarnej zaschniętej gliniasto-lessowej polnej drogi, zresztą wybitnej urody, bo tnącej wzgórza dół-góra i góra-dół, z rozległymi panoramami (w tym Lublina z daleka) i skowronkami w odsłuchu. W końcu, kawałkiem trzęsącej płytówy, w którą przeszła owa gruntówa wjechaliśmy w asfalty i wkrótce w granice Lublina - hurra! Wszystkie zaplanowane gminy (szt. 39) zdobyte! Przemknęliśmy Lublinem w kierunku Starego Miasta (m.in. tyłami Majdanka), a ulica stawała się coraz bardziej mikra i w końcu skończyła się jakimś parkingiem w krzakach - sytuacji nie poprawiał fakt, że nie dysponowaliśmy planem Lublina (którego w przedwyjazdowym ferworze zapomniałem kupić), a jedynie mapą w skali 1 : 200 000. Na szczęście, znając dobrze z racji genetyczno-matczynych Lublin z młodych lat jakoś wypilotowałem na zamek i starówkę - na koniec jeszcze przez jakieś remonty głównej trasy. Zamkowe muzeum było już zamknięte na cztery zamki, ale otwarty, również na wschód dziedziniec sprawił, że odwiedziny zamku nie spełzły na niczym. Niestety, w jedynoczynnej, zamkowej kawiarni planu miasta nie mieli, więc na starówkę potoczyliśmy się z rowerami pieszkom znów na czuja. Tam wreszcie udało się zdybać czynną jeszcze informację turystyczną, gdzie zakupiłem plan i wziąłem bezpłatną mapkę centrum, więc odtąd taczaliśmy się po historycznie najcenniejszych częściach miasta w sposób bardziej świadomy. Po opuszczeniu starówki udaliśmy się Krakowskim Przedmieściem, a następnie wsiedliśmy na rowery i ostatnie kilka kilometrów pojechaliśmy na abarot - w stronę Zamościa, by zlec na kwaterze u mojej lubelskiej cioci na dalekich przedmieściach. Po drodze zerknęliśmy jeszcze na rodzinny domek mamy, babć, pradziadków i prababć (oraz rzeczonej cioci i wielu innych wujków, kuzynów etc.), zaś na koniec odbyło się miłe rodzinne spotkanie u cioci z nie widzianymi od kilkunastu lat kuzynkami. No, powiększyły się ;)