MikroUć doserwisowa

Wtorek, 13 czerwca 2023 · dodano: 13.06.2023 | Komentarze 2

Pędzikiem z wietrzykiem na coroczny przegląd.

Meri teraz ma
Trzy tygodnie spa! ;)

Z Jamboru pod wiatr :/

Poniedziałek, 12 czerwca 2023 · dodano: 12.06.2023 | Komentarze 2

Nim zacząłem katorżniczy powrót pod wiatr rowerem do domu, przeszedłem się jeszcze trochę po lesie - częściowo trasą sprzed tygodnia - ale pieska nie spotkałem. Mam nadzieję, że mu się nic złego nie przydarzyło.

A sam powrót zgodnie z przewidywaniami: wiało z NE centralnie w pysk (mój;) - pierwsze kilkanaście km-ów głównie lasami, więc jeszcze jak-cie-mogie, ale czym bliżej miasta, tym wiatr stawał się coraz koszmarniejszy. Na Pabianickich Górkach, a zwłaszcza na wjeździe do Uci wręcz musiałem stawać na pedałach, by móc poruszać się do przodu z zawrotną prędkością dochodzącą do 18 km/h... Dobrze, że łańcuch nie pękł, bo napęd już woła serwisu. Zatem jutro Meri jedzie na coroczny wielki przegląd, a ja korzystam z okazji braku roweru i wkrótce wybywam na tradycyjne wędrowno-stacjonarne wakacje hen na daleką północ ;)

Do Jamboru z wiatrem :)

Niedziela, 11 czerwca 2023 · dodano: 11.06.2023 | Komentarze 4

Dziś był właściwie jedyny dzień, gdy mogłem pojechać na działkę - po pierwsze, by wszystko podlać, a po drugie - ewentualnie dowiedzieć się, co tam u zeszłoweekendowej Psibłędy słychać. Zapakowany zatem jak zwykle plus dodatkowa puszka dla pieska i torba suchej karmy ruszyłem od rana w Jambory. Wiało potężnie, po raz kolejny plus-minus z tego samego kierunku. ENE-asz okazał się na tyle korzystny, że średnia (mimo chwilami bocznych uderzeń, a na koniec wręcz wmordewindu) wyszła "jak to drzewiej bywało" :) Jutro przyjdzie mi podczas powrotu srodze za ten pomysł odpokutować, bo generalnie nic w kwestii wietrznej ma się nie zmienić. Nic to, jutro będę się martwić.

Bardziej zmartwiłem się zaś tym, że mimo przejścia całego lasu i sąsiedniej wsi, dokąd tydzień temu odprowadziłem pieska (łącznie ponad 10 km-ów) nigdzie go nie było. Wieś też wyludniona, zatem nie było kogo zapytać. Może jeszcze jutro z rana spróbuję.

Pomocowo po mieście z dodatkiem opłotków

Czwartek, 8 czerwca 2023 · dodano: 08.06.2023 | Komentarze 5

Dziś nie było zmiłuj, trzeba było rowerowo załatwić sprawy głównie na mieście i to w jego dwóch praktycznie przeciwległych krańcach: najpierw pojechać do mamy zawieźć jej potrzebne rzeczy, odebrać od niej paczkę dla jej znajomych - i pojechać ją oddać całkiem gdzie indziej nawet wjeżdżając na trochę w (laboga!) zgierskie opłotki - z kolei tu odebrałem inną przesyłkę, którą jutro (już nierowerowo) zawiozę mamie. W sumie więc wyszła kurierska robota ;) 

Było gorąco, wiało dokuczliwie z NE, na mieście na szczęście dziś ruch znikomy - ale nie wszędzie, bo wiadomo co się działo zwłaszcza na dedeerówach i w pobliżu Aquaparku oraz Orientarium: hordy niedzielnych wielopostaciowych podstawowych komórek społecznych, w których zazwyczaj prym wiodły nieogarnięte macierze kwadratowe z okrągłymi bąbelkami w poprzek drogi rowerowej. Na nic by się zdało dzwonienie, więc jadąc ryczałem co chwila jak krzyżówka bizona z pewną białoruską tenisistką z dzisiejszego półfinału Roland Garros - okazywało się to dość skuteczną metodą, bo nikt się ostatecznie pod koła nie nawinął, choć chwilami emocje były iście sportowe. Po drodze władowałem się jeszcze w dwa Pochody Bożocieliste: pierwszy jakoś ominąłem, ale w drugim na chwilę utknąłem, tak mnie mądrze pokierowali bystrzy chłopcy-radarowcy. Cóż - egzotyki nigdy za wiele - tak przynajmniej sobie to próbowałem tłumaczyć. Podsumowując: z pewnością to nie jest kraj dla uprzejmych acz aspołecznych zimnolubnych umiarkowanych introwertyków ;)

MikroUć z korko-szewską pasją

Środa, 7 czerwca 2023 · dodano: 07.06.2023 | Komentarze 4

"W życiu musi być coś stałego - choćby to była szewska pasja przy Kilińskiego!" - jak mawia kol.aard. Co prawda szewca, u którego wczoraj zostawiłem sandałki do reperacji miałem nie przy Kilińskiego, ale reszta się zgadza: jak ja od zawsze (i coraz bardziej) nie znoszę jazdy w korkach w upale po mieście! :< Pojechałem rowerem po naprawione sandałki tylko dlatego, by się nie tłuc tramwajem ani nie tracić ponad godziny pieszkom. Hmm, "dobre" i to.

Z Jamboru - a wcześniej "Akcja Piesek"

Niedziela, 4 czerwca 2023 · dodano: 04.06.2023 | Komentarze 6

Najpierw króciutko o samej jeździe powrotnej z działki, choć w sumie nie ma o czym: wiało dziś słabo, ale męcząco dokładnie w pysk (z NNE), a w dodatku był to typowy gniot wyżowy, więc wymęczył - średnia w zaistniałej sytuacji wyszła (niemal) rewelacyjna.

Clou dzisiejszego dnia okazało się jednak nieoczekiwane spotkanie w lesie. Jak zazwyczaj przy okazji działkowania wybrałem się na kilkugodzinne włóczenie się po okolicznych lasach. Wszystko było zwyczajnie, gdy nagle w środku leśnego niczego - kilometr od szosy, kilometr od najbliższej wsi, ale zaledwie kilkadziesiąt metrów w linii prostej od miejsca, gdzie 2 lata temu nieoczekiwanie znalazłem żółwia - na leśną ścieżkę wyskoczył niewielki czarny piesek. Sądziłem, że zaraz pojawi się właściciel, ale nie... Piesek bez obroży, młodziutki (na oko z pół roku?) zaczął biegać dookoła na początku się zbytnio do mnie nie zbliżając. Ruszyłem dalej ścieżką obserwując go - co chwila podbiegał do drzewek i je "zaznaczał", to znów biegł wzdłuż, w poprzek, tam i siam. Doszedłem do wniosku, że się zgubił - ale w takim miejscu? Idąc zauważyłem, że zaczął mi w pokrętny sposób towarzyszyć: to właził w krzaki, to zostawał w tyle lub biegł do przodu, ale cały czas kręcił się w pobliżu. Gdy doszliśmy do rozstaju dróg, pobiegł w stronę wsi - odetchnąłem, bo sądziłem, że wraca do domu z psiego "giganta". Skręciłem w przeciwną stronę, ale zaraz znów się pojawił. Pomyślałem, że jak zrobię postój, to się znudzi i jednak pójdzie do wsi, ale znów nic z tego: łaził dookoła, nawet podszedł i dał się pogłaskać. Cóż było robić - ruszyliśmy z powrotem na moją działkę, choć to było jeszcze dobre parę kilometrów przez las. Najgorszy był moment, gdy musieliśmy jakoś przekroczyć ruchliwą szosę z Łasku do Piotrkowa - piesek nie dawał się złapać i bałem się, że zaraz zginie marnie. Zatrzymałem się więc kilkanaście metrów od szosy, poczekałem aż chwilowo nic nie było słychać żadnego auta - i szybko daliśmy dyla na drugą stronę. Reszta marszu na działkę odbyła się już bez większych przygód, po drodze piesek zaczepiał wszystkie wsiowo-działkowe psy za bramami i miał ewidentne psie ADHD non-stop. Po drodze wstąpiliśmy jeszcze na działkę dawno nie widzianych znajomych, bo pomyślałem, ze przydał by się jakiś sznurek (u mnie właśnie "wyszły" i nic nie miałem), czy coś, gdyby trzeba było go po coś złapać. Dostałem sznurek (niestety obroży ani smyczy nie mieli), pogadaliśmy chwilkę i jeszcze drogą nad rzeką (by się napił, bo dyszał już jak lokomotywa) dotarliśmy na działkę.

Tylko co dalej?

Okazało się, że z okazji niedzieli żadne lokalne instytucje typu schroniska, animalsi etc. albo nie działają, albo nie można się dodzwonić, albo "nie ich teren". No to sobie narobiłem kłopotu ;) Tymczasem piesek dostał trochę jedzenia (została mi kiełbasa z grilla, chleb, nieco sera) i się zrobił mega-serde(le)czny ;) - zaczął przychodzić, próbował dawać buziaki etc. - a przy okazji bez najmniejszego problemu wskoczył na stół, gdzie spałaszował resztkę kiełbasy. No trudno. Po czym poleciał do furtki, jakimś sposobem ją otworzył i dał dyla. Nie było go z kwadrans - sądziłem, że pobiegł dalej zwiedzać świat - ale nagle wrócił. Zamknąłem furtkę na klucz i już zacząłem kombinować jak tu z nim wracać do miasta, by nie został pozostawiony bez opieki - teoretycznie musiałbym zostawić na działce rower, zawiązać mu zdobyczny sznurek, następnie pieszkom 12 km-ów do najbliższego pociągu - ale znów - co dalej? Z Tobikiem z pewnością by się pożarli...

Piesek sam podpowiedział co dalej: nie mogąc otworzyć porządnie zamkniętej furtki zaczął piszczeć, szczekać i próbować się podkopywać. Wpadłem więc na pomysł, by z nim wrócić do lasu, gdzie spotkaliśmy się rano i niech sam decyduje, czy chce do wsi. No to znów 1,5 km-a do szosy, ponownie akcja przeskakiwania przez jezdnię, kolejne 1,5 przez las: czym byliśmy bliżej wsi, tym bardziej mi znikał z przodu. Wyraźnie się zainteresował pierwszymi chałupam, a tu patrzę i widzę, że stoi przy aucie jakiś pan. Podszedłem i się pytam, czy zna może takiego pieska? Pewnie, że zna! To miejscowy powsinoga, kręci się tu od jakiegoś miesiąca, ponoć wyżera kotom żarcie z misek i pan (chyba nie do końca tutejszy, tylko mający za działkę stare siedlisko) już się zastanawiał, czy go nie adoptować, choć ma już psa Misia. I w tym momencie piesek skoczył na Misia (furtka była uchylona) i zaczęła się psia awantura! Jeszcze tego mi brakowało... na szczęście pan szybko je rozdzielił, piesek poleciał dalej przez wieś - a ja - cóż mogłem zrobić innego? - szybciutko wróciłem po własnych śladach przez las na działkę.
Niech mu się tam jakoś wiedzie :)

Następnym razem będąc na działce z pewnością wybiorę się do tej wsi - nie tyle, by go znów spotkać (jeszcze znów za mną poleci - i znowu będzie kłopot), co popytać, jak się ma. Nie wyglądał na zabiedzonego, aczkolwiek był chudawy. Ale sierść miał błyszczącą, a energią mógłby się podzielić z kilkoma innymi psami, więc chyba nie ma tam tragicznie. Byle tylko nie próbował sam przeskakiwać przez szosę, albo jakiś zwyrol-myśliwy nie chciał go odstrzelić.

Gdybym tylko miał możliwość dania mu domu, a wcześniej przetransportowania, to z pewnością by już dziś nie musiał buszować po miskach wiejskich kotów...

Spacer, na którym się spotkaliśmy - ze ZDJĘCIAMI PIESKA :)

Do Jamboru

Sobota, 3 czerwca 2023 · dodano: 03.06.2023 | Komentarze 2

Niemal powtórka z zeszłosobotniej rozrywki, czyli do Jamboru w sprawach drwalowo-suszowych. Niemal, bo z jednej strony na szczęście bez przewrotnych ani innych przykrych przygód, z drugiej - wiatr tym razem niestety z E - i tyleż w związku z tym z tyłoboku, co z boku, a czasem z przodu; w dodatku gniot wyżowy, więc z góry, zatem raczej wymęczył, niż pomógł.

A co do wspomnianego drwalenia, to tym razem szło nie o cherlawe dębczaki, ale dwie potężne, całkiem suche sosny (jedna złamana w połowie, zatem sam pień) tuż za płotem działki - ich wywrócenie się na siatkę i domek mogłoby spowodować prawdziwą katastrofę, więc choć to nie mój las, czas był najwyższy działać, bo właściciele lasu nieznani i brak możliwości jakiegokolwiek kontaktu. Zamówiłem fachowca, naczekałem się aż 4 h, wreszcie przyjechał potężnym ciągnikiem z wyciągarką, zaczepił łańcuch o pnie, podpiłował, trachnęło na pół Jamboru - i po kłopocie :) Teraz korniki mogą sobie dalej buszować w pniach, ale na leżąco ;) A jak się okazało - te sosny ledwo już stały, tak były wypróchniałe. Wystarczyłaby prawdopodobnie jedna większa wichura i nieszczęście gotowe!
Teraz pozostało już tylko zlać porządnie przed wieczorem działkę, bo susza niebywała...