Pętla Czasu

Poniedziałek, 13 grudnia 2021 · dodano: 13.12.2021 | Komentarze 8

Dziś 13 grudnia, a więc doskonały (czyli jak każdy inny;) dzień, by wykręcić coś wspominkowego. Od rana lekki mróz, bardzo słaby wiatr (z SE) i słońce przeplatające się z mgłą, więc warunki jak na zimniejszą część roku wyśmienite. Co prawda czym było później, tym mniej słońca, a więcej mgły (a właściwie zimowego smogu równie ohydnego jak końcowa średnia).

Trasa zatem historyczna, acz niekoniecznie li tylko stanowo-wojenna, choć jej początek i koniec utworzył przypadkowo taką właśnie klamrę.

Pierwszym przystankiem (ten - i każdy następny jest na kolejnych fotkach w Stravie) była fabryka, w której mój ojciec był w 1981 roku szefem "Solidarności", co po 13 grudnia roku pamiętnego miało bezpośrednie przełożenie na całą moją wczesnoszkolną rzeczywistość oraz domową codzienność. Cudem tylko go nie zgarnęli, ale całej reszty jak najbardziej doświadczył. A my wraz z nim.

Drugi przystanek (czyli psistanek) to już czasy znacznie późniejsze, Alusiowe (lata 2011-2015) - podjechałem pod naszą Starą Budę, by zobaczyć, co nowego. Czasy, jeśli chodzi o Alusia najlepsze, bo był wtedy jeszcze dość młody i zdrowy.

Trzecim przystankiem okazał się być dzisiaj swego czasu kultowy autobusowy Kurzy Przystanek we wsi Konstantyna, gdzie nader często w Alusiowych Czasach robiło się podczas rowerowych wyjazdów postoje - albo w połowie drogi do pracy na trasie dom-lotnisko /lotnisko-dom, albo jako ostatni postój przed powrotem do domu z dalszych wypraw w teren. Od paru lat po kurach (które przez płot umilały postój) niestety nie ma już śladu.

Przystanki czwarty i piąty to Ruda Pabianicka - miejsce zamieszkiwania w latach 2009-2011: pierwszy z nich to skraj Popiołów (czyli Rudzkiego Lasu), po których niemal codziennie ganiałem z kijkami, a drugi to tutejszy serwis rowerowy, z którego czasem korzystałem w drobnych sprawach, gdyż był prawie po sąsiedzku.

W Rudzie jeszcze jeden, szósty przystanek przy niedokończonej ruinie oryginalnego gmaszyska - także niemal po sąsiedzku mieszka(ł?) mój daleki kuzyn. Szkoda, że nie sposób utrzymywać z nim sensownych relacji odkąd zaczął się lubować w marszach narodowców.

Z Rudy pojechałem na Lublinek, gdzie fotoprzystanek nr 7, czyli terminal lotniczy - jedno z trzech miejsc pracy w latach 2011-2016. A stąd jeszcze asfaltem wzdłuż lasu przy sortowni (a kiedyś oczyszczalni ścieków) służącego do zabaw terenowych w czasach podstawówki (przystanek ósmy) chwilę po zaśnieżonej szutrówie nad Bielicowy Staw, gdzie przystanek dziewiąty tuż przy wypróchniałym od wewnątrz pniu po ogromnej topoli - ostatnim drzewie ze szpaleru, który niegdyś otaczał staw, gdy był to jeszcze staw rybacki, a nie rekreacyjny - do szpaleru przymocowane było ogrodzenie, a haki powbijane w drzewa (topole, a także brzozy). Jeszcze kilka lat temu właśnie ta ostatnia topola miała je wrośnięte, nim ją ścięli pozostawiając tylko pieniek. Zaś z samym stawem wspomnienie z najwcześniejszego dzieciństwa, gdy przechodząc z babcią podczas spaceru natknęliśmy się na rybaka (chyba właściciela), który nam sprzedał trzydziestocentymetrowego świeżo złowionego szczupaka.

Przypadkowo tematycznie pasującą do początku klamrą zamykającą wycieczkę był ostatni przystanek (nr 10) przy dawnym ZOMO (obecnie obiekt policyjny) - mieszkając wówczas w pobliżu pamiętam jak przez mgłę (albo i smog?), jak obserwowałem z balkonu niekończące się kolumny milicyjnych suk wyjeżdżających w stanie wojennym na miasto, by pacyfikować tych i owych. Oczywiście fotografia przedstawia jedynie rury na pierwszym planie - również z tych czasów ;)

I tak to dziś zatoczyłem Pętlę Czasu, choć z pewnością do czasówek (nawet zimowych) mimo przeważnie posolonych i wcale nie śliskich nawierzchni zaliczyć jej nie mogę. Ale czymże jest kilkanaście minut jazdy w te czy nazad wobec czterdziestu lat? ;)