Icóżżeposzwecji?: dz.12 - Mjovik-Karlshamn

Środa, 29 lipca 2015 · dodano: 03.08.2015 | Komentarze 2

Z Mjoviku wróciliśmy najpierw do Nattraby - tu zakupy i śniadanie na przystanku (wiata!) w tradycyjnym już, porannym deszczu. Przeleciało szybko, więc też się zwinęliśmy - znów na Mjovik i dalej na Almo - wyspę połączoną z lądem groblą i mostem. Sama wyspa to rezerwat przyrody - jeden z wielu w tych okolicach archipelagicznych - zaś na grobli, na łące stoją sobie jakieś megality z epoki dawnej. Teren ogrodzony - ale jest furtka - wchodzimy - i w tym momencie nastąpił zaskakujący nagły i niepodziewany zwrot akcji - pojawiła się chmara owiec biegnąca i becząca wprost na nas! Sądziłem z początku, że atakują, a one mnie chyba wzięły za pasterza który dostarcza żryć - stały niepocieszone, że nic nie mam dla nich, więc najodważniejszą na pocieszenie poczochraliśmy za uchem ;)
Dalej musieliśmy znów wrócić do trasy E22 - i tu zaczęły się kłopoty: ktokolwiek nas mijał - trąbił! Prawdopodobnie ten odcinek jest tu traktowany jak autostrada - ale nie było jak jechać inaczej! Na szczęście za trochę pojawiła się rowerówka, ale dalej już nie ryzykowaliśmy i przy pierwszym skrzyżowaniu odbiliśmy (przy ładnym kościółku w Forkarla, który sobie zwiedziliśmy) w bok na Johannishus, nadrabiając w ten sposób ładnych kilka kilometrów, ale lepsze to, niż trąby. Po drodze m.in. nieogrodzone (jak właściwie wszystkie) gospodarstwo z trzema luźno biegającymi ogromnymi wilczarzami. Szczeknęły pro forma parę razy i tyle. W ogól psi problem na wsiach tu nie istnieje - albo nie ma psów, albo są tak posłuszne, że w ogóle ich nie słychać. Przeważnie są to goldeny i labradory, a z mniejszych - jorki i małe buldogi. Sporo też pudli, zdarzają się jamniki.
Z Johannishus znów w stronę E22 - przy skrzyżowaniu miał być runiczny kamień z wyrytym przekleństwem, a był parking, bar z kebabami i kawiarnia. Miejscowi nic nie wiedzieli, albo nas kierowali z powrotem - więc daliśmy sobie spokój z przekleństwami - w końcu oprócz pogody naprawdę nie nie ma tu na co kląć!
A pogoda taka, że znów wiało w pysk i mordowało - do Ronneby było więc ciężko. Za to samo miasto - jedno z ciekawszych w tej części wybrzeża. Nad centrum góruje kościół, w którym szwedzcy najeźdźcy onegdaj wymordowali podobno 3000 broniących się tu Duńczyków - nie wiem, jak taka ilość ludu zmieściłaby się w środku, ale na starych drewnianych drzwiach wciąż można dostrzec ślady po toporach oraz ponoć krew...
Z kościółkowego wzgórka sprowadza do centrum urokliwa uliczka pełna kolorowych domków - a za rzeką rozciąga się wspaniały park zdrojowy. Zaczerpnęliśmy żelazistej wody z miejscowego źródła, zwiedziliśmy bezpłatną ekspozycję przyrodniczą w jednym z sanatoryjnych pawilonów, pooglądaliśmy piękną roślinność - w drogę!
Z miasta jechaliśmy sobie dalej wzdłuż wybrzeża znów mocno pagórkowatą boczną drogą - po drodze raz lutnęło chwilę z wielkiej czarnej chmury, którą goniliśmy - w końcu była szybsza i sobie poszła, a na koniec dnia wyszło słońce. Bocznymi drogami wzdłuż trasy E22 dociągnęliśmy na camping w Karlshamnie - położony na lesisto-skalistym półwyspie nad morzem. Po terenie chodzą sobie króliczki i sarenki, a namiot rozbiliśmy tuż przy ogromnym kłębowisku malin - krzaki były aż czerwone, więc dobre kilkanaście minut zajadaliśmy się ile wlezie! W ogóle o tej porze roku Szwecja to kraina malin, poziomek i jagód! Nieraz nas opóźniały w naszej drodze do Ystad ;)
Po malinach pospacerowaliśmy nad morzem skalistymi ścieżkami o zachodzie słońca. Bieda nastąpiła nieco później - okazało się, że prysznice działają na specjalne żetony, które można kupić w recepcji - a recepcja już poszła spać. Musieliśmy więc poczekać aż do następnego poranka :(