Uć z rozstrzygnięciem

Środa, 28 sierpnia 2019 · dodano: 28.08.2019 | Komentarze 9

Dom - p.14(!)h - dom.

Rano do starszego miejsca p., czyli biura na spotkanie naszej załogi z zapewne przyszłym pissowskim zarządcą masy upadłościowej, by nie rzec - upodlonej. Był bardzo miły, wręcz nadskakujący i współczujący nam w zaistniałej sytuacji, natomiast oczywiście nie miał dla nas ani jednego konkretu, przynajmniej na teraz. Owszem, w przyszłym miesiącu, może nawet tygodniu (taa...) ma się coś ruszyć, ale póki co na dziś pieniędzy na koncie - brak. Jak będą, to tylko na kolejny miesiąc-dwa-trzy. Podobnie ewentualne umowy o pracę. Oczywiście o jakichkolwiek podwyżkach nie ma mowy. Z naszej strony odpowiedź, będąca zresztą szczytem naszej dobrej woli  mogła być już tylko jedna: jak coś będzie wiadomo na 100%, to wtedy się proszę do nas ewentualnie zgłaszać telefonicznie lub mailowo.
Rozważymy.

A póki co, skoro i tak wszystko postawione na głowie, dla całej naszej załogi włącznie z dyrektorem i księgową rozpoczynają się 1 września wakacje. Bezpłatne.
I tylko ciekawe jak decydenci sobie wyobrażają, że w ostatnie 3 dni zakończymy wszystkie sprawy rozpisane do końca roku ;) Bo ich pozostawienie rozgrzebanych skutkuje m.in. słonymi karami finansowymi - i to już wkrótce. Na które oczywiście kasy też nie ma ;))
Ale to już nie nasz cyrk - więc i nie nasze małpy.

Z zebrania pojechałem do obecnego stanowiska p., a stąd po kolejnych 12 h - do domu. Jutro miałem mieć wolny dzień, zaplanowałem nawet dalszą wycieczkę - ale co z tego wyjdzie - czort wie. W każdym razie od rana czeka mnie jeszcze na serdeczną (piszę bez szydery!) prośbę naszego jeszcze-dyrektora pomoc w "zamiataniu" różnych najpilniejszych spraw administracyjno-biurowych, które tak, czy inaczej trzeba zrobić z okazji końca miesiąca i nie tylko.
I tylko szkoda ogromu pracy włożonej w to, że mimo braku środków i maksymalnie okrojonego personelu to, co od nas zależało do końca chodziło jak w szwajcarskim zegareczku...

W międzyczasie wiadomość, że pewna panna, której miałem "szczęście" być przed laty ojcem chrzestnym (to nie był mój pomysł) będzie brać ślub - a od lat ta część rodzinki ma nas (mówiąc delikatnie) w głębokiej... niepamięci, wcześniej próbując się procesować po sądach o wyimaginowane krzywdy, które rzekomo wyrządził im mój ojciec, któremu cała ta sytuacja bardzo pogorszyła zdrowie i z pewnością życia nie przedłużyła. Teraz nagle ich leki na Alzheimera widać zadziałały: otóż mam być zaproszony. Jak miło. Tyle, że ja mam ich tam, gdzie do tej pory oni mieli mnie - i jakiś tam Lokalny Festiwal Hipokryzji nie jest dla mnie żadnym powodem, by to zmieniać. Bo jak się nawet choćby jednego najdurniejszego zdjęcia na fejsowym profilu przez kilkanaście lat nie polubi (nie piszę o poważniejszych sprawach) - to naprawdę nie ma o czym mówić.

Znane powiedzenie "a może pierdolnąć wszystko i wyjechać w Bieszczady" nabiera po dzisiejszym dniu naprawdę realnego sensu.