Dokręcanie&Podsumowywanie

Poniedziałek, 31 grudnia 2012 · dodano: 31.12.2012 | Komentarze 14

Od. M. do p. na K. na autobus i dalej tymże autobusem (choć z rowerem), żeby nie nabić w tym roku za dużo kilometrów ;)
Z p. na K. do M. niemal jak zwykle i już jak najbardziej rowerowo, a na koniec mała dokrętka wokół bloków, żeby z kolei nie wyszło za mało ;))
Sakwy puste, wiatr przeważnie tylno-boczny, dwukrotnie ostrzelany (Sylwester pierdolony) i raz drogi zajechanie. Ale nic to, bo oto:

===PODSUMOWANIE ROKU 2012===

Rok 2012 był to dziwny rok, w którym rozmaite znaki na niebie i ziemi zwiastowały jakoweś klęski i nadzwyczajne zdarzenia.
Współcześni kronikarze wspominają, iż już 1 stycznia niejaki huann z miasteczka Uć niczym wiosną szarańcza wśród niesłychanej ilości bajkerów zalogował się na bajkstatu, co okazało się przepowiednią dwóch i pół setki wycieczek oraz wielu kilometrów następnie zrobionych (w tym sporo w terenie). Już zimą, mimo mrozów nieraz trzaskających natrzaskało ich sporo, a wiosną wyroiło się wręcz tyle, że nawet druga historyczna dwusetka znalazła wśród nich swe poczesne miejsce, o zaliczonych gminach nie wspominając. Latem zdarzyła się wielka awaria zdrowia, a wkrótce potem kolejna zaraza. Odprawiano więc z kwitkiem propozycje wyjazdów, a niektórzy z enefzetu twierdzili, że awaria z zarazą uniemożliwi dalszą jazdę i huann bez Meridy zgubionym będzie. Na szczęście jesień stopniowo poprawiła samopoczucie na tyle, że na jej koniec realnym stało się pobicie dotychczasowego rekordu przejechanych podczas roku kilometrów, co jednak trwało do Końca Świata (i o jeden dzień dłużej), co przepowiedziała już Wielka Orkiestra w Kalendarzu Majów na rok 2012. Trwało to długo, gdyż zima nastała tak kapryśna, że najstarsi ludzie nie pamiętali podobnej w tym roku, ani chyba nawet w zeszłym. W południowych rejonach miasta Uć (a i w północnych zapewne też!) lody nie popętały wcale wód wszystkich 18 uckich cieków wodnych, które podsycane topniejącym każdego ranka śniegiem wystąpiły z łożysk i pozalewały skrajnie. Padały częste deszcze na zmianę ze śniegiem. Dawny Las Złote Wesele (zwany dziś Parkiem Poniatowskiego) rozmókł i zmienił się w wielką kałużę, słońce zaś w południe dogrzewało tak mocno, że - dziw nad dziwy! - na oknie w doniczce zielona ruń okryła rozmaryn i lubczyk, zaś bazylia, oregano, mięta i szałwia całkiem zmarniały. Zaś labrador w chałupie począł się właśnie burzyć i huczeć, bo, jak wcześniej wspomniano bydło strzela już do rowerzystów, laboga, sylwester! <zmyk!>