W Siną Dal(arnę) - dz. 2: znad morza nad jezioro

Niedziela, 9 czerwca 2019 · dodano: 09.06.2019 | Komentarze 5

Już po Szwecji.
Trasa:
Nynashamn - Sodertalje: https://www.relive.cc/view/e1334683296
oraz Sodertalje - brzeg Jeziora Melar koło Gripsholmu: https://www.relive.cc/view/e1334833796
Huraganowy wiatr - początkowo z S, więc tylno-boczny, od 40 km-a prosto w pysk (zmienił się na W).
Przeważnie słonecznie i gorąco, w Sodertalje przeczekiwanie chmur - odtąd już chłodno i przeważnie pochmurno.
Reszta wrażeń - w relacji po powrocie :)

W Siną Dal(arnę) - dz. 1: na Wawel!

Sobota, 8 czerwca 2019 · dodano: 08.06.2019 | Komentarze 3

Początek wyprawy: najpierw rowerowo do Zgierza na pekap do Gdańska Głównego, a stąd znów rowerowo do przystani promowej na Westerplatte na prom Wawel.
Rano duszno i bezwietrznie, w Gdansku tuż po wielkiej ulewie.
No i płyniemy - cóż, że do Szwecji? ;)

Z Jamboru, a potem sprawunkowo po mieście Uć

Niedziela, 26 maja 2019 · dodano: 26.05.2019 | Komentarze 4

Cały rowerowy dzień z M.: najpierw powrót z działki klasyczną powrotną trasą przez Różę - ponieważ nie ma Róży bez wiatrów, wiało dziś nader solidnie z W - na szczęście w połowie trasy od tyłu, choć w połowie - z boku, a nawet zdarzały się momenty wmordęwindziarskie. Ostatecznie jednak wiatr pomógł - tak dojechaliśmy do miasta Uć, a tu sprawunki: najpierw wizyta (i obiadek) u Mamy z Okazji Wiadomej, potem wizyta na Dworcu Kaliskim, bo a nuż można już kupić bilety na wakacje (oczywiście nie można), wreszcie - wizyta najpierw w mojej, a potem w eM.-owej komisji wyborczej celem spełnienia tzw. obowiązku - bo trudno to nazwać przyjemnością.

Jamborowanie śmieciowe

Sobota, 25 maja 2019 · dodano: 25.05.2019 | Komentarze 5

Rano przyjechała częściowo rowerowo, a częściowo kolejowo M., następnie goście, potem byla wspólna przechadzka po okolicy, potem goście pojechali, ja zabrałem się za sadzenie 35 krzaków - aż wreszcie można było wyskoczyć rowerowo do najbliższego kosza na śmieci, by jutro nie wozić się z nadmierną stertą. Co też szybciutkiem uczyniłem :)

Najpierw Uć, a potem do Jamboru

Piątek, 24 maja 2019 · dodano: 24.05.2019 | Komentarze 6

Rano obładowaną Mery do p., a po południu prosto stamtąd klasyczną trasą na działę. Mimo porannych i popołudniowych miejsko-piątkowych korków (głównie niestety dedeerowo-rowerowych) jechało się nie najgorzej: wiatr co prawda przednio-boczny, ale niezbyt silny, więc ostatecznie średnia nie wyszła jakaś okropna.
A na miejscu m.in. mycie roweru - i znów porządki po wichurkach - dobrze, że tym razem tylko gałęzie, a nie jak niedawno całe drzewa :/
A jutro zjawi się rowerowo M., a samochodowo moja była kierowniczka z moim obecnym dyrektorem - i z obu wizyt się cieszę, choć ostatnio w p. wcale nie do śmiechu...

Zielone Płuca Jaćwingów - dz. 8: do domu przez Wigry i Puszczę Augustowską

Sobota, 4 maja 2019 · dodano: 04.05.2019 | Komentarze 8

Trasa: Puńsk - Wigry - Nowinka - Augustów - (PKP) - Uć

Relive od Puńska do Wigier: https://www.relive.cc/view/e1312910864

Relive od Wigier do Augustowa: https://www.relive.cc/view/e1313086185  

Nowe gminy: Suwałki-wieś, Nowinka, Augustów-miasto.

Silny, chwilami huraganowy wiatr prosto w pysk z SW.

RELACJA:
Z prognoz wiedzieliśmy, że silny wiatr z SW sprawi, że na pociąg do Suwałk będziemy mieli od planowanych jako pierwsza atrakcja po drodze Sejn 40 km-ów rzeźni z małą ilością lasów, za to dużą ilością pagórków. Zmieniliśmy więc założenia - i zamiast pchać się na Suwałki (skąd o 15:40 odjeżdżał nasz pociąg), pociągnęliśmy wprost na południe - do Puszczy Augustowskiej, by znaleźć choć trochę osłony. Trasa kilometrażowo w sumie podobna, a równie ciekawa - nim jednak dojechaliśmy (znów straszliwymi, częściowo szutrowymi drogami) do puszczy, po drodze odwiedziliśmy klasztor w Wigrach (tłumy, zwiedzanie płatne, obiekt jednak wart obejrzenia) i przystań kajakową nad jeziorem - przed Wigrami wypróbowaliśmy jeszcze kawałek drogi rowerowej zrobionej z asfaltu w kolorze....zielonym:)

Spod klasztoru udaliśmy się wzdłuż (przeważnie niewidocznego) Jeziora Wigry najpierw asfaltem, a gdy zaczął się park narodowy - przyjemną leśną drogą. Puszcza bardzo nam pomogła w walce z wiatrem, a jej chwilowy brak (między wsiami Czerwony Krzyż, a Ateny:) bardzo nam się dał we znaki (średnia - jakieś 10 km-ów/h!). W rzeczonych Atenach spotkaliśmy rowerowego krajanina z Miasta Uć - choć już, jak wyszło podczas rozmowy, od 20 lat mieszkającego w tej części Polski - własnie pod znakiem z napisem "Ateny" zgubił okulary dzień wcześniej - i za chwilę zguba się znalazła :)

W końcu kolejnym, ostatnim już dziurawym asfaltem dojechaliśmy do wsi Nowinka - i stąd już główną z poboczami trasą na Augustów. Byliśmy na dworcu godzinę przed odjazdem pociągu - tego samego, którym mieliśmy wracać z Suwałk - więc mieliśmy też bezcenne w kontekście miejsc na rowery bilety z miejscówkami. Pociąg się wtoczył, do pociągu oprócz nas wskoczył dziki tłum (w tym kilkunastu rowerzystów) - na szczęście był taki sam (a może ten sam?) jeden z pięciu w Polsce wagon rowerowy - i tak niespiesznie, choć pospiesznie dotoczyliśmy się do Wawy - tym razem Zachodniej. Tu godzina na przesiadkę, więc do Maka - byłem tak głodny, że na raz wtrąbiłem dwa Big-Maki i poprawiłem Kurczakburgerem i kawą - a potem już tylko pociągiem na Uc - i z dworca w znów siąpiącym deszczu do domu. Wspomnieć jeszcze należy, że ostatnie 3 dni jazdy to dopompowywanie tylnego koła - przez miniaturową dziurkę uchodziło powietrze na tyle, że po kilku godzinach ubywało 3 z 4 atmosfer, więc czeka mnie jeszcze powyprawowa wymiana dętki. Ale to już jutro.

A tytułowi Jaćwingowie? Przeminęli, jak tegoroczna majówka, albo uszli jak powietrze z koła - coś tam jednak zawsze zostaje - wspomnienia, albo choćby... atmosfera ;)

PODSUMOWANIE:
Km-ów łącznie: 535,53
Km-ów terenowo: 77,07 (14,4%)
Czas jazdy: 24 h 52 min.
Średnia prędkość: 21,54 km/h
Średnia długość jazdy: 66,94 km /3h 6 min.
Nowe gminy: 29
Nowe województwa: 1 (Warmińsko-Mazurskie)
Nowe kraje: 1 (Litwa)
Kilogramy: minus 3

Zielone Płuca Jaćwingów - dz. 7: wśród Litwinów i po Litwie

Piątek, 3 maja 2019 · dodano: 03.05.2019 | Komentarze 7

Dzień pieszo-rowerowy:

Poranna trasa piesza z M. po Puńsku:
https://www.relive.cc/view/e1312562956

Popołudniowa trasa rowerowa (bez M.) na Litwę (szósty rowerowo zaliczony kraj) i z powrotem:
https://www.relive.cc/view/e1312710467

Nowe gminy: Sejny-wieś, Sejny-miasto, Krasnopol.
Zimno; silny, stopniowo słabnący wiatr z NW.

Puńsk to stolica polskich Litwinów - są tu muzea, zatem od rana, korzystając z równie nieciekawej pogody jak dzień wcześniej, postanowiliśmy dać siana rowerom i pieszkom udać się na spacer. Niby nieduża miejscowość, ale całość zajęła nam jakieś 5 godzin - obejrzeliśmy kolejno: ruiny synagogi (które stały się ruiną, bo stały puste i jakieś miejscowe menele zaprószyły ogień), pozostałości po żydowskim cmentarzu, kościół ładny, choć neogotycki, przykościelne muzeum etnograficzne w dawnym domku proboszcza (brak ogrzewania, na dworze plus sześć, brr), skansen drewnianych chałup wraz z wioską tematyczną dla dzieci inspirowaną miejscowymi legendami, drewniany zajazd, gdzie nażarliśmy się tak, że ledwo mogliśmy się ruszać, miejscowy cmentarz z niemal samymi litewskimi nagrobkami, wreszcie muzeum w Litewskim Ośrodku Kultury, po którym nas oprowadziła tutejsza pani przewodniczka Litwinka, która sporo miała dla nas w zanadrzu lokalnych ciekawostek i zagadek. Pokazała też mapę Litwy sięgającą od Gdańska po Białystok i dalej - mówiła, że to mapa historyczna wszystkich ziem litewskich, ale nie przypominam sobie, by np. Prusowie, albo Jaćwingowie utożsamiali się z Litwinami - były to chyba raczej trzy odrębne, choć spokrewnione ze sobą narody/plemiona we wczesnym średniowieczu. Równie dobrze można by do Litwy dołączyć np. Łotwę. Oczywiście na takiej mapie Puńsk był niemal w geometrycznym środku "Litwy" ;) Bardzo też skarżyła się na fakt, że sto lat temu Polska ich odcięła od Litwy, jednocześnie z dumą prezentując różne piękne wyroby tutejszej sztuki ludowej - otóż gdyby nie owa nieszczęsna granica, Puńsk znalazłby się w granicach radzieckiej Litwy i przez pół wieku zamiast sztuki ludowej byłyby tu kołchozy...o tym niestety nie wspomniała. Ot, takie zaprzeszłości, które dawno powinny już pójść w niepamięć (niech sobie o nich historycy dyskutują, jak np. o "naszym" Zaolziu) - a tu proszę, tak jakoś niefajnie, bo niby nic, a jednak konfrontacyjnie. Na koniec zwiedzania tylko wyraziłem nadzieję, że mimo wszystko nie będzie tu za chwilę jak w Hajnówce, gdzie łysi nasi-nazi na złość Białorusinom maszerują hajlując, by pokazać kto tu rządzi - i tak żeśmy się jednak w zgodzie rozstali.

Tymczasem pogoda wyklarowała się na tyle, że deszcz już nie groził, było tylko zimno i wiało potężnie - ale wyszło słońce. Godzina 17:00, 3 h dnia - jakże tu jednak nie wyskoczyć na Litwę? M. została odpoczywać na kwaterze - a ja hajże - pierwszy raz rowerowo w były ZSRR! Pojechałem bocznymi asfaltami na Lazdijai (Łoździeje) - najpierw przyzwoitymi, potem kostropatymi, a ostatnie 2 km-y do granicy - szutrówką. Od granicy był już cały czas asfalt - nierówny i chyba jeszcze z czasów radzieckich. Tak dojechałem do miasteczka, obejrzałem kościół, na rynku w markecie typu litewska Biedronka kupiłem serowe paluszki, czekoladę gorzką z żurawiną i piwo o dumnej nazwie "1410" (łącznie - 3 euro z hakiem, więc chyba podobnie jak u nas), trochę pomieszałem drogę (dzięki temu trafiłem pod muzeum) - wreszcie ichniejszymi wytworami dedeeropodobnymi (kostka), a potem marną, choć szeroką szosą z poboczami (i dobrze - ruch ogromny) dotoczyłem się na dawne przejście w Ogrodnikach. Stąd skręciłem na malowniczą, pagórkowatą boczną drogę na Sejny przez Żegary - po drodze bociany, sarna, w przydrożnym bagienku krzyczące przedwieczornie żurawie - i jazda wprost w zachodzące słońce. Bajka kresowa!

Przez Sejny tylko przejechałem, bo się robiło późno (miały być w planach na następny, ostatni dzień wyprawy, ale w końcu pojechaliśmy inaczej) - i już w powoli zapadającym zmroku wróciłem syty wrażeń i pełen chwały z rowerowego zdobycia Litwy do M. do Puńska.

Zielone Płuca Jaćwingów - dz.6: przez Suwalskie Pagóry w wichurze i ulewach do Litwinów

Czwartek, 2 maja 2019 · dodano: 02.05.2019 | Komentarze 5

Trasa: Stara Pawłówka - Suwalski Park Krajobrazowy - Wiżajny/Trójstyk PL/LIT/RU - Rutka-Tartak - Szypliszki - Puńsk.

Relive w dwóch częściach:
1. https://www.relive.cc/view/e1312004476
2. https://www.relive.cc/view/e1312165605

Nowe gminy: Jeleniewo, Wiżajny, Rutka-Tartak, Szypliszki, Puńsk.
Ekstremalna pogoda: bardzo zimno, wichura z SW oraz niezliczone deszczowe szkwały po drodze.

RELACJA:
Od rana mżyło i wiało zimnem - ale w końcu Suwalszczyzna to nasz biegun zimna - a to zobowiązuje! ;) Po porannej kawce z naszą panią gospodynią (ciekawa postać - przez wiele lat służbowo pływała promami i zwiedzała przy okazji świat, teraz - jak mówi - świat ją odwiedza, bo ma gości nawet z Nowej Zelandii) pożegnaliśmy nasz kurnik i ruszyliśmy zwiedzać Suwalski Park Krajobrazowy tradycyjnie już okropnymi, szutrowymi drogami. Pierwszym przystankiem był Turtul - miejsce po najstarszym w okolicy Suwałk młynie, dziś siedziba parku, punkt informacji i niewielka izba muzealna. Zmarznięci, szybko przeszliśmy się tutejszą ścieżką edukacyjną przez rozlewiska Czarnej Hańczy (tu - bystry potok), nad dawnym stawem młyńskim; wdrapaliśmy się też na punkt widokowy gdzie wiało niemiłosiernie, po czym wypiliśmy kawę z automatu i ruszyliśmy rowerowo szutrami do pobliskich Wodziłk - osady staroobrzędowców, gdzie oprócz kilku rozwalających się chałup i niewielkiej cerkiewki nie ma (poza pięknym, pagórkowatym krajobrazem) dosłownie nic.

Za Wodziłkami żwirową drogą, tak stromą, że trzykrotnie musiałem wprowadzać rower dobiliśmy w siekącym deszczu do asfaltu. Dalsza droga prowadziła pagórkami i już bardziej z wiatrem nad Jezioro Hańcza do miejscu po dworze - Starej Hańczy. Kolejne pełne uroku miejsce, na jeziorze fale, wokół stary, zdziczały park z zabytkowymi alejami i ruinami zabudowań. Miejsce historyczne, gdzie podczas Powstania Listopadowego rozegrała się bitwa z Moskalami, a dziedzic-powstaniec uciekł ponoć tajemnym korytarzem, by potem jednak wrócić i wiernie służyć carowi po to, by ten mu zwrócił dwór, co nigdy nie nastąpiło. Piękny dworek został zniszczony po wojnie - podobno miejscowa milicja pędziła w nim bimber i coś tam wybuchło, a resztę strawił pożar. Ot - prawdziwa kraina legend i opowieści nietypowej treści :)

Ze Starej Hańczy m.in. przez wieś o nazwie Kłajpeda dojechaliśmy wreszcze przeważnie z silnym wiatrem i chwilowo bez deszczu do Wiżajn. Ponieważ M. była już zmordowana, a kwaterę mieliśmy w Puńsku, więc plan był taki, aby odsapnęła godzinkę w miejscowej knajpie, a ja w tym czasie skoczyłbym na kolejny na wyprawie trójstyk granic - tym razem współczesny, polsko-litewsko-rosyjski. Niestety, w Wiżajnach jedyna knajpa zamknięta na głucho - w końcu M. ulokowała się w pustej (ale otwartej) sali bankietowej w miejscowej agroturystyce, a ja pojechałem cierpieć pod wiatr na trójstyk - i migiem wróciłem z wichurą. Sam trójstyk ładny, ale jeśli ktoś średnio sobie ceni takie atrakcje - to mało ciekawy. Tyle, że można sobie popatrzeć na 3 kraje na raz i porównać zasieki unijne z postsowieckimi :) Oczywiście - wszystko pod okiem czujnych kamer!

Ledwo wyjechaliśmy z Wiżajn i wdrapaliśmy się na najwyższe wzniesienia Pojezierza Suwalskiego (Góra o leweracyjnej nazwie - Rowelska!) - zaczęło niemiłosiernie lać. I tak było przez kolejne 2 godziny jazdy z tylno-bocznym wiatrem - zimno, wichura, deszcz i nic nie widać. A szkoda, bo po drodze były zapewne piękne widoki, a i ciekawych miejsc do obejrzenia sporo :( W końcu przez Szypliszki (gdzie trafiliśmy na sklep, w którym oprócz zakupów głównie ogrzewaliśmy się przy dmuchawach do rąk w WC dobrych kilkanaście minut), totalnie zgnojeni doczłapliśmy do Puńska, gdzie nastąpiło na bardzo miłej kwaterze w starym drewnianym domku u Pani Honorki Wielkie Suszenie nr 2.

Zielone Płuca Jaćwingów - dz.5: przez mazurskie ostatki i szutry Puszczy Rominckiej do Mostów w Stańczykach i na Suwalszczyznę

Środa, 1 maja 2019 · dodano: 01.05.2019 | Komentarze 11

Trasa: Republika Ściborska - Banie Mazurskie - Gołdap - Stańczyki - Stara Pawłówka.

Relive do Gołdapi: https://www.relive.cc/view/e1311171933
Relive od Gołdapi - też już jest:
https://www.relive.cc/view/e1311528391

Trasa została podzielona ze względu na oszczędność baterii w zegarku - z powodu konieczności dłuższego postoju w Gołdapi.
Nowe gminy: Gołdap, Dubeninki, Przerośl.
Wiatr początkowo przednio-boczny z N, potem tylny z W, umiarkowany.
1/3 trasy - szutrówki.

RELACJA:
Po pożegnaniu gospodarzy, pogodnym porankiem wróciliśmy na Banie i stąd, mając już dość okropnych lokalnych dróg pojechaliśmy główniejszą na Gołdap. Po drodze napotkaliśmy ponownie Szlak Green Velo idący mniej więcej równolegle do szosy, ale widząc, że jest to szutrówa idąca nasypem dawnej kolejki tylko machnęliśmy rowerową rękawiczką na taką propozycję - niech inni się męczą, jak lubią.

Aż niemal do Gołdapi było mniej lub bardziej stromo pod górę, a że wiatr raczył się zrobić przednio-boczny (z N), więc jechało się bardzo słabiutko. Dopiero przed Gołdapią zjazd - cóż z tego, skoro zaraz zaczęła się kostkowa dedeerówa? W mieście zjedliśmy ogromny obiad - i dopiero po blisko dwóch godzinach ruszyliśmy - tym razem na wschód, więc już bardziej z wiatrem - do Puszczy Rominckiej. Szybko odbiliśmy w szutrówy (już wcześniej planowane) - i lepszymi lub gorszymi ich wersjami przez ponad 20 km-ów pokonaliśmy całą puszczę - aż niemal do Żytkiejm. Czasem jechaliśmy tuż przy samej granicy, to znów zagłębialiśmy się w liczne tu rezerwaty, po drodze była jeszcze malutka wioska z charakterystycznymi, ulepionymi z gliny słupkami z drewnianymi daszkami - domkami dla owadów. Odnaleźliśmy też w środku lasu kamień cesarza Wilhelma II, który przyjeżdżał tu na polowania - zresztą sporo leśnych dróg to zdziczałe ozdobne aleje; widać, że kiedyś o ten las dbano "odgórnie".

Po wyjechaniu na asfalt dojechaliśmy do prawdziwej górskiej serpentyny, potem był na szczęście otwarty sklep - czas był najwyższy, bo od Gołdapi jechaliśmy praktycznie o suchym pysku, a słońce dogrzewało. Po odpoczynku skręciliśmy w piękną i strasznie trzęsącą aleję szwedzkich jarzębów do słynnych mostów-wiaduktów w Stańczykach. A tam mały Disneyland - parking, żarcie, sporo ludzi i płatne wejście. Trochę obawiałem się w zaistniałej sytuacji zostawiać rowery (a zwłaszcza bagaże) samopas, więc zwiedziliśmy obiekt na zmianę - i zeszło nam na to nieco czasu. A miejsce warte swej sławy - robi potężne wrażenie.

Ze Stańczyków fajną asfaltową rowerówką, a potem znów dziurawą drogą dojechaliśmy znów w Podlaskie - do Przerośli. Mimo wszystko w Podlaskiem drogi wydają się być ciut lepsze niż w okropnym pod tym względem Warmińsko-Mazurskim - przynajmniej tam, gdzieśmy zawitali. Tymczasem zrobiło się strasznie zimno, pochmurzyło się - i już całkiem wypluci po blisko 100 kilometrach dotarliśmy na naszą kolejną kwaterę - na koniec, na polnej drodze prowadzącej do gospodarstwa próbowali mnie niemal rozjechać dwaj rozochoceni (i rozpędzeni) motocykliści... Ponieważ droga kończyła się przy gospodarstwie, więc tak, czy inaczej wyjaśniliśmy sporną kwestię bezpośrednio ;)

A w gospodarstwie, które prowadzi przesympatyczna (i prze-gadatliwa) "starsza pani w średnim wieku" powitały nas dwa przymilne pieski - i okazało się, że tym razem śpimy za stówę w... kurniku. Dawnym kurniku rzecz jasna, przerobionym na przytulny pokoik obok stodoły. Mycie na zewnątrz w dobudówkach. W sumie jak na standard dość drogo, ale co tam - liczy się klimat: środek pola, wygwizdów straszny, a pod prysznicem - szerszenie. Ale za to pani gospodyni zaprosiła nas na rano na kawkę - co też uskuteczniliśmy, ale to już historia z dnia następnego.

Zielone Płuca Jaćwingów - dz.4: przez Mazury Garbate po wertepach do piramidy, Indian i psów zaprzęgowych

Wtorek, 30 kwietnia 2019 · dodano: 01.05.2019 | Komentarze 16

Trasa: Cybulki koło Wydmin - Kruklanki - Banie Mazurskie - Rapa - Republika Ściborska
Relive: https://www.relive.cc/view/e1311175608
Umiarkowany, chwilami silny wiatr z NE (boczny) do N (przedni).
Nowe gminy: Kruklanki, Pozezdrze, Banie Mazurskie.
Jubileuszowo: 2000 km-ów w 2019 roku oraz 110 000 km-ów przebiegu Meridy :)

RELACJA:
Kolejny piękny dzień - pogoda wymarzona do jazdy, ale wyjechaliśmy niespiesznie, bo najpierw jeszcze pozwiedzaliśmy zagrodę Barniego - są ule, są kury i jest przesympatyczna wilczyca Sonia :)

Pożegnawszy rodzinkę (pewnie kiedyś znów tam zawiatamy, by porównać postępy w pracach remontowo-budowlanych) skierowaliśmy się najpierw nad polecane przez naszych gospodarzy pobliskie jeziorko - trochę ciężki dojazd częściowo chaszczami, ale się udało.

W pobliskich Wydminach coś się porobiło komórce M. (biały ekran) - a że nawet na urlopie musi być non-stop pod telefonem, więc zonk - ostatecznie w pobliskiej wsi pomógł nam pan w warsztacie, który po różnych kombinacjach po prostu zadzwonił do kolegi z serwisu - i już po chwili telefon działał :)

Dalej było już tylko coraz przepiękniej - pagórkowate i kręte aleje z (póki co) dobrymi asfaltami, zerowy ruch, wszędzie słonecznie i zielono. Rowerowy raj :) Przed Kruklankami wyzerował się po raz 11 licznik Mery - 110 000 przebiegu! Kawałeczek dalej skręciliśmy do ruin ogromnego wiaduktu kolejowego wysadzonego już po wojnie przez miejscowych. Cichy i urokliwy zakątek, a korzystając z chwili postoju posprzątałem śmieci do kontenera - i zrobiło się już całkiem sympatycznie.

W Kruklankach zjedliśmy lody - i dalej już coraz gorszymi drogami pojechaliśmy w kierunku Bani Mazurskich. Można rzec - dosłownie i w przenośni - Droga do Bani ;) Po drodze zerknąłem na zatoczkę Jeziora Gołdopiwo, gdzie niegdyś spędzałem dwutygodniowe wczasy z rodzicami. Stare dzieje.

W Drodze do Bani był jeszcze mały wojenny cmentarzyk z I wojny światowej z grobami rosyjskich żołnierzy (zapewne z Operacji Mazurskiej). W Baniach szybkie zakupy - i kolejnymi kostropatymi asfaltami przez niezwykły, jakby wyjęty z opowieści o kanadyjskich traperach świerkowy, podmokły las do wyjątkowego miejsca - piramidy-grobowca w Rapie. Sama kaplica (bo tym w rzeczywistości jest piramida) co prawda zamknięta, ale przez okienka bez szyb można zajrzeć do środka - stoi tam kilka trumien.. czy pustych, czy też nie - tego nie wiem.

Za Rapą za chwilę skończył się jakikolwiek asfalt, a zaczęła się okropna, raz żwirowa, a raz brukowa, wyjątkowo malownicza droga przez wzgórza prowadząca do celu naszej przejażdżki tego dnia - czyli do Ściborek. Ma tu swoje gospodarstwo Biegnący Wilk - nietuzinkowa, a przy tym bardzo bezpośrednia i sympatyczna postać z pogranicza świata instruktorów harcerskich, survivalowców oraz miłośników Dalekiej Północy. Wraz z rodziną - żoną i trójką synów zgromadził w starej stodole sporo eksponatów indiańskich, eskimoskich, a nawet współczesnych, pochodzących z naszej stacji badawczej na Antarktydzie, stworzył także izbę muzealną poświęconą postaci Marii Rodziewiczówny - autorce "Lata Leśnych Ludzi". Na co dzień, oprócz organizowania obozów przygodowych dla młodzieży zajmuje się m.in. wyścigami psich zaprzęgów - już po drodze do Rapy widzieliśmy adekwatne znaki drogowe, a po dotarciu na miejsce powitały nas... 52 psy różnych ras zaprzęgowych! Oraz kundelek Rysio ;) Niezwykły widok.

Nasz gospodarz dał nam do wyboru zakwaterowanie w jednej z czterech drewnianych chat, które pieczołowicie odtwarza własnym sumptem wg dawnych wzorów - mamy tu zatem dwie zupełnie różne chaty traperów, replikę z częściowo autentycznego budulca dawnej chaty studenckiej z pobliskiej Puszczy Boreckiej oraz zrobioną za 2000 zł chatę z różnych drewnianych odpadów wg wzoru chat skautowskich sprzed 100 lat. Wszystko nad stawem w malowniczym zagajniku, po którym sobie łażą samopas konie. Inny świat! Chaty oczywiście bez prądu, a woda ze studni z bodaj XVII wieku w miejscu, gdzie kiedyś stało drugie gospodarstwo. Do tego kolejna chata z muzeum rodzinnym w organizacji (wkrótce otwarcie) oraz drewniana łaźnia.

Tego wieczoru obejrzeliśmy jeszcze indiańsko-eskimosko-trapersko-rodziewiczównowskie ekspozycje i po napaleniu w piecu poszliśmy spać czując się niemal jak Zdobywcy Najdalszej Północy, co w kontekście geograficznego położenia Ściborek na mapie Polski oraz działającego tu już rosyjskiego roamingu miało nawet jakiś tam sens ;)